ΣΚΠ

ΣΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

ΠΟΛΛΑΠΛΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ












https://app.box.com/embed/qd231tfbl4xxf9j.swf
Αναρτήθηκε από ΑΝΤΩΝΗΣ στις 2:15 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Translate


ask2use.com: Επιτρέπεται η αντιγραφή όλου του κειμένου
ask2use.com: Δεν είναι απαραίτητη η αναφορά πηγής
ask2use.com: Δεν είναι απαραίτητη η άδεια
 Επικοινωνήστε με τον δημιουργό!
Το παρόν δεν πωλεί, ούτε ενοικιάζει αλλά ούτε εκμεταλλεύεται αυτό που φιλοξενεί τα οποία διατίθενται από τρίτους φορείς.Οι υπηρεσίες του παρόντος είναι καθαρά ενημερωτικού και πληροφοριακού χαρακτήρα και παρέχονται δωρεάν καθώς ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για ιστοσελίδα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα.Ο διαχειριστής δε φέρει ουδεμιά ευθύνη για τυχόν παραβίαση των πνευματικών δικαιωμάτων τρίτων. ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΕΧΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ . ΟΥΔΕΜΙΑ ΒΛΕΨΗ Η ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΕΧΩ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΕΛΗΣΑ ΝΑ ΔΡΕΨΩ ΔΑΦΝΕΣ ΓΙΑ ΟΤΙ ΠΡΟΣΦΕΡΩ.

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ

Αρχειοθήκη ιστολογίου

  • ►  2017 (3)
    • ►  Νοεμβρίου (3)
  • ►  2016 (2)
    • ►  Απριλίου (2)
  • ►  2015 (7)
    • ►  Δεκεμβρίου (2)
    • ►  Ιουλίου (2)
    • ►  Ιουνίου (1)
    • ►  Ιανουαρίου (2)
  • ►  2014 (4)
    • ►  Δεκεμβρίου (1)
    • ►  Ιουνίου (1)
    • ►  Φεβρουαρίου (2)
  • ▼  2013 (30)
    • ►  Οκτωβρίου (9)
    • ▼  Σεπτεμβρίου (1)
      • ΠΟΛΛΑΠΛΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ
    • ►  Αυγούστου (19)
    • ►  Ιουλίου (1)

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
ΑΝΤΩΝΗΣ
...Τα σύννεφα πυκνά μαζεύονται κι απειλούν την ισορροπία μου σ’έναν αβέβαιο κόσμο Ας μπορούσα να τα σταματήσω. Ας μπορούσα να φύγω μέσα από μια στενή λουρίδα ουρανού. Που θα πήγαινα και ποιον θα συναντούσα εκεί ; Τα σύννεφα έχουν μαυρίσει τον ορίζοντα, την πόλη, την καρδιά μου και κάθε ελπίδα έχει χαθεί . Τα σύννεφα είναι κατάρα κι απειλή .Τα σύννεφα με σκεπάζουν .Κι είναι η σιωπή . Απ τ’ανοιχτό παράθυρο μου κοιτάζω πως πέφτουν οι στάλες – χωρίς να καταλαβαίνω αν είναι απ τα μάτια μου ή από τον ουρανό .Τότε με είδε ο ουρανός κι έκλαψε κι αυτός . Μια καταιγίδα ξέσπασε κραυγάζοντας κι ενώθηκε με τις κραυγές τις δικές μου και του καθενός που βρέθηκε σ’αυτήν την πόλη μονάχος ...Βρέθηκα να περπατώ στον έρημο μα γνωστό μου δρόμο, μ’όλα τα σπίτια σιωπηλά, να με κοιτάζουν εχθρικά. Τώρα ένας έναστρος ,μα παγωμένος ουρανός, με συνθλίβει και με κάνει να τρέχω σούρνοντας τα βήματά μου προς το σπίτι μου. Χάνομαι μες στο χρόνο μόνος, έρημος, αινιγματικός, μεσ’ από ’κει που ήρθα αφήνοντας πίσω μου ένα χαμόγελο παντοτινό. Κανείς ποτέ δεν θα μάθει αν ήρθα, αν έφυγα, κι αν πράγματι υπήρξα κάποτε τυχαία ανάμεσά τους...
Προβολή πλήρους προφίλ
Θέμα Απλό. Εικόνες θέματος από andynwt. Από το Blogger.